sükut

is. <ər.>

1. Susma, danışmama, dinməmə. // Sakitlik. Bir qədər sükutdan sonra Tahir söhbətin mövzusunu dəyişdi. . M. Hüs.. Gör nələr danışır o qərib sükut; Bəli, sükutun da öz dili vardır. N. Xəzri. Sükut etmək – dinməmək, danışmamaq, susmaq. Heç yazmayım, dedim, istəyim söndü; Qələm sükut etdi, könlüm düşündü. Ə. C.. Bəxtiyar- bəxtiyar açılar səhər; Dünya sükut edib səni dinləyər; Sən danışanda. N. Xəzri. Sükuta dalmaq (batmaq), sükuta qərq olmaq – bax sükut etmək. Dostlar . . gözlərini bir-birinə zilləyib, sükuta daldılar. M. Hüs.. Birdən-birə aləm sükuta dalır. M. C.. Sevgisiz, yoldaşsız bir gözəl kimi; Sükuta qərq olub yaşardın, əlbət. M. D.. Sükuta getmək – bir müddət danışmamaq, dinməmək, səsini çıxarmamaq. Cənnətəlinin . . məzəli hoppanmalarının bəxş etdiyi təsir sayəsində cavanlar bir müddət sükuta getdilər. Ç.. Sükutu pozmaq – danışmağa başlamaq, sakitliyi pozmaq. Kənarda dayanıb deyilənlərə qulaq asan Mürsəl sükutu pozdu. Ə. Vəl.. Müəllim sükutu pozdu. S. Vəliyev.

2. Aram, rahatlıq. Dilbər, sən gedəndən bəri könlümün; Nə səbri, sükutu, nə qərarı var. Q. Z..